Konstruuję narracje i sieci, wyginam kłącze jak język. Traktuję sztukę jako sposób poznawania, nazywania i określania świata, jako konkret sprowadzony na pewnym poziomie do abstraktów, pojęć abstrakcyjnych, które w jakimś, ni to ścisłym, ni to intuicyjnym wymiarze, dają się wypowiedzieć. Są jak kamień rzucany w wodę, zamieniający przejrzystą taflę w przestrzeń zaburzoną, poruszaną kręgami fałd rozchodzących się we wszystkie strony. Z tej perspektywy przyglądam się zniekształconym odbiciom, które formułuje na nowo, składając w całość z wybranych fragmentów opowieści i buduję obraz człowieka.

– Agnieszka Jaworek