Lenibusy wyłoniły się z dramatycznego niemal zetknięcia z materialnością, ugrzęzły w niej, ale również, poprzez swego rodzaju „zafiksowanie“, zaczęły ukazywać coś więcej, i o wiele mniej. Wytworzyły przyzwolenie na to, aby widzieć i konceptualizować je takimi jakimi są: materią, częścią przyrody, częścią świata, poza którą (jej fizycznym, chemicznym, biologicznym, semiotycznym, logicznym, genetycznym, intelektualnym aspektem) nie ma nic.