QUASSARS | 2017

All Quassars have that common trait, that is to be found in the structure of the nexus. They are apparently out-of-matter; they bring associationists with something, that is not; they are symptoms of a certain being, being that is alien, unsettling. The nexus as rhizome shows the (apparent) chaos. This arbitrary mess of relations and joints is not without an architecture. On the contrary – it is a structure that defeats paradoxes, annihilate oppositions – the nexus as something ephemeral, strong, matter woven from delicate, thin, almost immaterial, almost two-dimensional elements is (still) a building – something that is susceptible to changes, but also lasting due to sheer amount of connections and inner diversity. Nexus is consisting not only from material elements but also from gaps and spaces between joints, that are a visual and conceptual reverse of the threads that they complete. Nexus is also a model of thoughts, acts, relations and relation itself – this is immateriality woven form materiality and materiality woven from immateriality. It is the essence of the concrete and essence of the abstract at the same time. It is a pattern and a realization of this pattern. It is neverending tension between virtual and chaotic, where the chaos is not guilt of a disorder, but is a condition and a possibility of genesis, the condition of emerging of organisation. The nexus is the everchanging reality/present/now. From the perspective that analyses a cartography of the body: disform emerges from form, nexus – is a surplus, a shadow, a phantom. The gap, that emerges between the visible (visual, a trace of graphite on a paper) and its meaning conveyed (by the hand, sight, thought, intuition, gesture of my own body that became a seismograph that “measure” the other body), resonates, synthesized semiotically, reveals further identities. These are crucial eyes of the nexus, its most lasting material. From this perspective, I – the seismograph, the organ, the oraganon-tool – can realise a certain truth about the things that are most carnal and real. It is not something that can be divided in abinary opposition of health and sickness, it is emotionless, calculated cartography, a record, that due to its multilayered nature grows like a tissue, cancerous surplus or developing embryo. “(...) everything begins in the moment, when abstract lines and drawn, with proper segments, cuts, crack, breaks. If somebody wants to play piano, or begins either to love an animal or to hate it, both our loves and hates must be distributed along lines – but not figurative lines. Organism or organisation of a body is a molar organisation and it is obvious that it is not about saying: screw your organism and you will be happy (...) our theme of cohesion plain, composition plain is connected with death. You will die and that's all. It is a problem of overdosing” [Gilles Deleuze].

QUASSARY | 2017

Wszystkie Quassary mają tę cechę, jaką znajduję w strukturze sieci: są pozornie poza-bytowe, przywołują obecność czegoś, czego nie ma, są symptomami (pewnej) obecności, obecności czegoś obcego, niepokojącego, nie będącego. Sieć jako kłącze uwidacznia (pozorny) chaos. Ta przypadkowość relacji i styków nie jest pozbawiona architektury: przeciwnie – jest to budowla, która pokonuje paradoksy, znosi opozycje – sieć jako coś delikatnego, mocnego, materia „utkana” z cienkich, niemal niematerialnych, niemal dwuwymiarowych elementów jest (jednak) budowlą – czymś podatnym na przekształcenie, ale też czymś niesamowicie przez wielość styków i swą różnorodność trwałym. Sieć to nie tylko elementy materialne, to także luki i przestrzenie pomiędzy stykami, to one są wizualnym i konceptualnym rewersem wątków, które tworzy. Sieć jest zarazem modelem myśli, działania, relacji jak i samą relacją, konkretem – to właśnie niematerialność utkana z materialności i odwrotnie. Sieć jest czystym konkretem jak i czystą abstrakcją jednocześnie. Można powiedzieć, że jest wzorem i równolegle tego wzoru realizacją. To ciągłe napięcie między tym co wirtualne i chaotyczne, lecz gdzie chaos nie jest wartościowany negatywnie jako nieporządek, lecz jest warunkiem i możliwością genezy, warunkiem pojawiania się organizacji. Sieć jest stale procesualną, duratywną teraźniejszością. Z perspektywy analizy kartografii ciał: bezformie wyłania się z formy, sieci – to ów naddatek, ten cień, to fantomy: luka wytwarza się między tym co się objawia a tym co to działanie, zapis (ręką wzrokiem, myślą, intuicją, gestem: mojego własnego ciała z którego uczyniłam sejsmograf do „odmierzania” innego ciała) znaczy – ta luka rezonuje, syntetyzuje się semiotycznie, ujawnia swe kolejne oblicze; to właśnie niezbędne oka sieci, jej najbardziej trwały budulec. Z tej perspektywy mnie samej – jako sejsmografu, organu, organonu-narzędzia – wyłania się pewien rodzaj prawdy o tym co najbardziej cielesne i konkretne. To coś nie jest wartościowane wg. binarnej opozycji zdrowia i choroby, to raczej zupełnie beznamiętna, zdystansowana kartografia: zapis, który dzięki swej wielowarstwowości narasta niczym tkanka, niczym rakowaciejący naddatek lub kształtujący się embrion. „(...) wszystko zaczyna się dopiero w momencie, gdy nakreśla się linie abstrakcyjne, z odpowiadającymi segmentowościami, cięciami, pęknięciami, zerwaniami. Jeśli ktoś zamierza grać na pianinie lub gdy ktoś zaczyna kochać zwierzę, lub gdy zaczyna je nienawidzić, zarówno nasze miłości, jak i nienawiści muszą być dystrybuowane według linii, i to nie linii figuratywnych. Organizm czy organizacja ciała to organizacja molowa i jest oczywiste, że nie chodzi o powiedzenie: rozpieprzcie wasz organizm, a będziecie szczęśliwi. (...) nasz temat płaszczyzny spójności, stosunku płaszczyzny kompozycji łączy się tu ze śmiercią. Umrzecie i tyle. Ogólnie jest to problem przedawkowania” [Gilles Deleuze].